Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego
Konsekwencją uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego jest zaburzenie jego funkcji, co w konsekwencji wpływa na zmianę biomechaniki ciała osoby dotkniętej urazem. Dochodzi do utraty stabilizacji stawu kolanowego. W szczególności zostaje zaburzona stabilizacja przednio-przyśrodkowa, co w konsekwencji prowadzi do znacznego pogorszenia zdolności pacjenta do utrzymania pozycji stojącej i kontroli środka ciężkości.
SPIS TREŚCI:
1. Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego – standardowe leczenie (rekonstrukcja)
2. Terapia wspomagająca – zastosowanie kinesiotapingu
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego – standardowe leczenie (rekonstrukcja)
Leczenie operacyjne polega na wykonaniu zabiegu chirurgicznego przy pomocy artroskopu. Rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego polega na implantacji przeszczepu pomiędzy kością piszczelową a udową w miejscu uszkodzonego więzadła.
Istnieje kilka możliwości wyboru materiału do przeszczepu – więzadło właściwe rzepki, mięśnie kulszowo-goleniowe (mięsień półścięgnisty), przeszczep allogeniczny, materiały syntetyczne. Nie można jednoznacznie stwierdzić, który z tych materiałów jest najlepszy. Dlatego też, mając na uwadze oczekiwania i profil osoby poddawanej rekonstrukcji, zadaniem lekarza operującego jest dokonanie odpowiedniego wyboru przeszczepu, który będzie najlepiej spełniał oczekiwania pacjenta.
Operacyjna rekonstrukcja ACL umożliwia obecnie w przewidywalny sposób przywrócenie stabilności kolana dzięki ochronie gojącego się przeszczepu
i miejsca, z którego został pobrany.
2. Terapia wspomagająca – zastosowanie kinesiotapingu
Dowiedziono, że zastosowanie aplikacji stabilizującej na staw kolanowy u osób o zmniejszonym czuciu stawowym znacznie poprawiło zdolność propriocepcji w tej grupie badanych.
Oprócz tego zastosowanie kinesiotapingu w grupie osób, u których stwierdzono znaczne osłabienie mięśnia czworogłowego, spowodowało znaczną poprawę w zakresie wydolności głowy bocznej oraz głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda. Zwiększenie aktywności tych mięśni może mieć pozytywny wpływ na poprawę wydolności stawu kolanowego. Problem z aktywnością mięśnia czworogłowego jest powszechny u osób po rekonstrukcji ACL.
Dodatkowo wykazano znaczną poprawę dynamicznej kontroli postawy
po zastosowaniu aplikacji stabilizującej u osób z niewydolnym stawem skokowym.
Leczenie zachowawcze ostrych urazów ACL w ciągu pierwszych 72 godzin
od momentu wystąpienia urazu polega na zastosowaniu zasady P.R.I.C.E.
W dalszym toku leczenia powinno się uwzględnić zabiegi z zakresu fizykoterapii, jak krioterapia, w celu redukcji obrzęku i bólu.
Ważne w kontekście przywrócenia prawidłowego funkcjonowania stawu kolanowego są ćwiczenia zwiększające siłę mięśni oraz zakres ruchu. Uraz więzadła krzyżowego przedniego powoduje zaburzenie biomechaniki stawu kolanowego, dlatego też należy zadbać o odpowiednie ortezowanie kolana, które będzie wspomagało funkcję uszkodzonego więzadła.
Wydaje się, że nieoperacyjne leczenie stawu kolanowego z uszkodzeniem ACL może być wskazane u osób w podeszłym wieku, prowadzących siedzący tryb życia, odznaczających się niskim poziomem aktywności. Dodatkowo leczenie zachowawcze można z powodzeniem zastosować w okresie przejściowym (pomiędzy momentem wystąpienia urazu a terminem zabiegu rekonstrukcji).
Natomiast zastosowanie rekonstrukcji więzadłowej będzie bardziej wskazane dla osób aktywnych, którym zależy na jak najszybszym powrocie do pełnej sprawności.
