Paluch biegacza
Bieganie samo w sobie jest bezpiecznym sportem, ale podobnie jak każdy wysiłek fizyczny niesie za sobą ryzyko kontuzji. Paluch biegacza to jednostka chorobowa, która występuje często wśród osób biegających. W tym artykule przybliżamy ten problem i przedstawimy sposoby, dzięki którym możemy mu zapobiec.
SPIS TREŚCI:
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Paluch biegacza jest jedną z najczęściej występujących kontuzji u osób biegających. Schorzenie zwykle jest zaliczane do stanów ostrych, które wynikają z nadmiernego i zarazem patologicznego nadwyrężenia sztywności stawu. Choroba jest odnotowywana zarówno u osób uprawiających ten sport amatorsko, jak i zawodowo. Paluch biegacza to również uraz występujący wśród zawodników niektórych dyscyplin zespołowych, czego przykładem mogą być piłka nożna, rugby czy lacrosse.
Jak wcześniej wspomniano, paluch biegacza powstaje w wyniku zbyt dużego pogłębienia zakresu ruchu, czego efektem jest destrukcja struktury stawowej i utrata jej naturalnej sztywności. W wyniku tego dochodzi w głównej mierze do nadmiernej kompresji pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego. Niejednokrotnie uszkodzenie obejmuje także więcej elementów. Bardzo często patologia tego stawu prowadzi do uszkodzenia więzadeł podeszwy czy złamania kości paliczkowych palców.
Paluch biegacza jest bardzo często odnotowywany podczas treningów odbywających się na twardym podłożu, co przy nieodpowiednio dobranym obuwiu sportowym zwiększa znacząco ryzyko pojawienia się kontuzji. Niemniej jednak, paluch biegacza może mieć także inne podłoże. Długotrwałe procesy zwyrodnieniowe mogą z biegiem czasu poważnie naruszyć strukturę połączeń stawowych, co przy intensywnym wysiłku fizycznym może spowodować zwiększenie szansy na wystąpienie urazu.
Podstawowym objawem palucha biegacza jest przede wszystkim silny ból zlokalizowany u podstawy pierwszego palca stopy, czyli palucha. Dolegliwości bólowe są tak silne, że zbyt duże przeniesienie ciężaru ciała na kontuzjowaną stopę nie tylko może doprowadzić do utrudnienia chodu, ale i jego zaburzenia. Paluchowi biegacza współtowarzyszą typowe symptomy urazu, czyli obrzęk, stan zapalny i wyraźne ograniczenie ruchomości stawowej.
We wcześniejszym tekście wspominałem o stopniowaniu skali urazów
w sporcie. Również w przypadku palucha biegacza wyróżnia się aż trzy typy uszkodzenia, które zostały sklasyfikowane na podstawie objawów.
Typ 1 – ból, niewielki obrzęk i ograniczenie zakresu ruchu.
Typ 2 – ból o charakterze rozlania, znaczny i wyraźny obrzęk z współtowarzyszącym obrzękiem podskórnym, zaburzenie chodu.
Typ 3 – bardzo silne dolegliwości bólowe zarówno podczas chodu, jak
i spoczynku, duży obrzęk i krwiak podskórny, zniekształcenie obrysu stawu, tkliwość stawowa, ograniczenie (niekiedy nawet zniesienie) zakresu ruchu i znaczne zaburzenie chodu.
Paluch biegacza to typowa kontuzja sportowa, a więc profilaktyka jest praktycznie identyczna jak w przypadku większości schorzeń. Przede wszystkim przed planowanym treningiem musimy odpowiednio przygotować staw poprzez solidną rozgrzewkę i delikatne rozciągnięcie nie tylko nóg, ale i całego ciała. Choć pracujemy nogami, to w biegu bierze udział całe ciało, więc nie pomijamy górnej części tułowia. Oprócz tego niezmiernie ważne jest wygodne obuwie z prawidłowo dobraną wkładką i odpowiednio grubą podeszwą, którą należy dopasować do podłoża. Niekiedy można też wykorzystać maść rozgrzewającą, aby zmniejszyć napięcie struktur okołostawowych, zwiększyć zakres ruchu i poprawić ukrwienie tkanek. Niezmiernie ważna jest także technika biegania, dzięki której
z pewnością unikniemy wielu sytuacji, które mogą nas narazić na ewentualne kontuzje. Dlatego jeżeli nie jesteśmy pewni swoich umiejętności, zasięgnijmy porady bardziej doświadczonych zawodników.
W przypadku terapii palucha biegacza kluczową rolę odgrywa szybkie działanie. Świeżo opatrzona kontuzja może zostać zwalczona w około tydzień, dlatego jeżeli mamy możliwość, to w chwili urazu wykorzystajmy metodę PRICE (protection, rest, ice, compression, elevation). To najlepsza i najbardziej sprawdzona metoda w pierwszych chwilach kontuzji, ponieważ odgrywa dużą rolę w późniejszym rozwoju całej choroby.
W przypadku typu I, główne leczenie opiera się na fizjoterapii bazującej na zabiegach fizykoterapeutycznych, tapingu oraz relaksacji uszkodzonych struktur. Istnieje możliwość dalszego wykonywania mniej intensywnych treningów, ale pamiętajmy, że zawsze wysiłek fizyczny będzie spowalniał i utrudniał proces regeneracji.
Całkiem inaczej wygląda leczenie pozostałych rodzajów palucha biegacza. Typ II, oprócz rehabilitacji, wymaga ograniczenia sztywności stawowej na przynajmniej miesiąc w celu zregenerowania chorego aparatu ruchu. Z kolei w ostatniej postaci tej choroby kontuzjowane osoby muszą odciążać uszkodzoną kończynę w celu zmniejszenia jej obciążania. W sytuacji, w której doszło do uszkodzenia struktur kostnych, bezwzględnie należy przeprowadzić operację chirurgiczną w celu przywrócenia naturalnej anatomii stawu.
