Liszajec zakaźny – czym jest?
Choroby skóry stanowią bardzo wstydliwą grupę schorzeń. Wyraźnie zauważalne objawy na ciele niejednokrotnie zmuszają nas do ograniczenia życia towarzyskiego. Jedną z takich chorób jest liszajec zakaźny, który powstaje w wyniku infekcji bakteryjnej. Sprawdźcie poniższy artykuł, jeżeli chcecie dowiedzieć się, czym jest liszajec zakaźny i jak sobie z nim radzić.
SPIS TREŚCI:
1. Czym jest liszajec zakaźny?
2. Liszajec zakaźny – przyczyny
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Czym jest liszajec zakaźny?
Liszajec zakaźny jest chorobą skóry, której podłożem jest infekcja bakteryjna. Schorzenie to dotyka zarówno dzieci, jak i osoby starsze. Zakażenie liszajcem może mieć charakter pierwotny i wtórny. W przypadku tego drugiego mowa tutaj głównie o bezpośrednim kontakcie z osobami zarażonymi tą chorobą i należącymi do nich przedmiotami. Choroba ta zazwyczaj ma łagodny przebieg, trwa maksymalnie kilkanaście dni. Jednak w przypadku nieleczonego liszajca proces chorobowy może trwać nawet kilka tygodni.
Warto również wspomnieć o licznych powikłaniach, które mogą wynikać z źle poprowadzonego leczenia bądź braku terapii. Do najczęstszych następstw tej choroby należą takie schorzenia jak posocznica, zwana inaczej sepsą, szkarlatyna oraz stan zapalny kłębuszków nerkowych i naczyń krwionośnych układu moczowego. Równie częstym skutkiem przebytego schorzenia jest powstanie blizn.
2. Liszajec zakaźny – przyczyny
Jak zostało wspomniane, liszajec jest chorobą bakteryjną. Jego podstawową przyczyną jest zarażenie mikroorganizmami zaliczanymi do paciorkowców z grupy B bądź gronkowcem złocistym. Niejednokrotnie spotyka się odmiany choroby będące efektem obecności obu tych bakterii, które atakują głównie skórę. Liszajec zakaźny najczęściej rozwija się w obrębie twarzy (usta i nos), szyi oraz paznokci u rąk. Objawy bardzo często pojawiają się na różnych obszarach jednocześnie.
Zwiększone ryzyko zakażenia liszajcem zakaźnym występuje u osób narażonych na działanie czynników predysponujących. Mowa tu o elementach, które zwiększają ryzyko choroby.
Wśród nich wyróżniamy:
– czynniki środowiskowe – choroba może częściej rozwijać się
w dużych społecznościach i zatłoczonych miejscach,
– sport – dyscypliny sportowe wymagające kontaktu z innymi zawodnikami zwiększają ryzyko zakażenia,
– klimat – nadmierne ciepło i wilgotność warunkują większe ryzyko wystąpienia liszajca,
– urazy – rany i uszkodzenia na skórze zwiększają ryzyko zakażenia wspomnianymi bakteriami. Przykładami mogą być ukąszenia przez owady, wysypka czy skaleczenia powstałe podczas zabiegów kosmetycznych lub chirurgicznych,
– leki zaburzające działanie układu odpornościowego,
– niewłaściwą higienę skóry lub jej całkowity brak,
– inne choroby – angina, źle leczona cukrzyca, niewydolność nerek
i tarczycy, stan zapalny gardła lub zespół niedoboru odporności;
– niewłaściwą dietę i zaburzenia odżywiania – zarówno o charakterze pierwotnym (np. niedobory witaminowe), jak i wtórnym (np. alkoholizm, anoreksja, bulimia czy nowotwory przewodu układu pokarmowego).
Podstawowym objawem wynikającym ze szkodliwego działania liszajca
w ludzkim organizmie jest powstawanie licznych pęcherzów skórnych, które są wypełnione surowiczym płynem. Współtowarzyszący świąd skutkujący uciążliwym drapaniem ułatwia przenoszenie choroby na inne obszary naszego ciała. Z biegiem czasu wspomniane pęcherze ulegają przekształceniu w twarde i bolesne strupy o miodowo-żółtej barwie. Warto też dodać, że liszajec zakaźny występuje pod trzema głównymi postaciami.
Najbardziej charakterystyczną i powszechną jest liszajec pęcherzykowy, który nie prowadzi do powiększenia węzłów chłonnych i objawia się wymienionymi wyżej objawami. Wspomniane powiększenie elementów chłonnych występuje natomiast w tzw. niesztowicy, gdzie owrzodzenia skórne charakteryzują się głębokim umiejscowieniem i niejednokrotnie mogą wywoływać gorączkę. Ostatnim rodzajem jest gronkowcowy liszajec mieszków włosowych, który prowadzi przede wszystkim do rozwoju stanu zapalnego we wspomnianych mieszkach włosowych. Ten rodzaj liszajca obejmuje zazwyczaj duże obszary skórne.
Liszajec jest chorobą, która zwykle nie trwa długo i ma łagodny charakter. Jednym z podstawowych elementów leczenia tej choroby jest systematyczne przestrzeganie fundamentalnych zasad higieny skóry,
a przede wszystkim obszarów objętych zakażeniem. Jednak największą skuteczność przynosi farmakoterapia. W celu złagodzenia i stopniowego usunięcia powstałych wykwitów skórnych należy stosować maści lub aerozole zawierające antybiotyki.
Należy aplikować je bezpośrednio na miejsca zmienione chorobowo. Mowa tutaj o preparatach zawierających bacytracynę, flucydyę lub mupirocynę. Jeśli liszajec rozwija się na znacznym obszarze skóry, należy zastosować doustne antybiotyki.
