Nie taki groźny skok w bok – skakanka
Skakanka to nieodłączny element treningu bokserów, tancerzy oraz strongmenów. Skąd taka rozbieżność dyscyplin? Ta aktywność ruchowa niesie za sobą tyle korzyści, że bardzo wielu sportowców włącza ją w swoje plany treningowe. Nie bądź gorszy – nie bój się skoku w bok. Ani w przód!
SPIS TREŚCI:
1. Korzyści ze skakania na skakance
2. Skakanka – przeciwwskazania
3. Jakie mięśnie pracują przy skakaniu na skakance?
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Korzyści ze skakania na skakance
Skakanie na skakance niesie ze sobą trzy główne korzyści: maksymalne spalanie, szybkość i mocne stawy. Przy tej aktywności zużywamy do 800 kalorii na godzinę. Pozwala to na błyskawiczną redukcję tkanki tłuszczowej – jest to zatem świetny sposób nie tylko na wyrobienie nóg, ale również na pozbycie się oponki na brzuchu. Skakanka to nieodłączny element treningu zawodników sztuk walki, ponieważ pozwala pracować nad szybkością.
Podniesiemy poprzeczkę dla swojego refleksu, jeśli zamiast skakać jednostajnie obunóż, będziemy stosowali naprzemiennie różne techniki ćwiczenia. Regularny trening na skakance pozwala wzmocnić stawy. Przyniesie więc wiele pożytku nie tylko zawodnikom boksu czy MMA, ale wszystkim sportowcom, którzy są narażeni na kontuzje stawów i kości. Ponadto skakanie zwiększa wydajność płuc oraz kondycję.
2. Skakanka – przeciwwskazania
Aktywność z użyciem skakanki jest niewskazana dla osób bardzo otyłych. Przy znacznym nadmiarze masy może ona doprowadzić do uszkodzenia stawów. W dodatku skakanie w bardzo krótkim czasie przyspiesza tętno. Trenujący, który ma problem z krążeniem (a jeśli jest bardzo otyły – z pew-nością dotyka go ten problem), naraża się na omdlenie lub nawet stan zawałowy. Dopiero po zrzuceniu chorobliwej nadwagi można myśleć o ska-kaniu na skakance. Innym przeciwwskazaniem jest choroba stawów lub niedawno przebyta kontuzja. Owszem, skakanie wzmacnia układ kostny
i stawowy – jednak dopiero wtedy, gdy mamy do czynienia ze zdrową tkanką, nie uszkodzoną. Na sport ten powinny również uważać osoby ze słabym sercem, szczególnie osoby starsze.
3. Jakie mięśnie pracują przy skakaniu na skakance?
Skakanie na skakance aktywizuje przede wszystkim mięśnie trójgłowe łydki, dwugłowe uda, pośladkowy wielki i bicepsy. Nie znaczy to bynajmniej, że tylko te partie pracują przy wskazanej aktywności. Spory wysiłek muszą włożyć również mięsień czworogłowy uda oraz przednia ściana brzucha. Ujędrnieniu podlegają równomiernie wszystkie mięśnie, zarówno rąk, pleców, jak i nóg.
Co prawda, nie należy skakać bez odpowiedniego obuwia na grubej i mięk-kiej podeszwie, jeśli jednak sporadycznie wykonamy krótki trening ze skakanką boso, pozwolimy wzmocnić strukturę swoich stóp. Jest to fakt zupełnie pomijany w większości planów ćwiczeniowych, natomiast stopy wciąż więzione w butach są bardzo osłabione. Nie wolno zapominać też o tym, że genetycznie człowiek został stworzony tak, by chodzić boso. Warto wspomnieć, że podczas skakania pracuje również najważniejszy mięsień w ciele, czyli serce. Podziękuje za treningi zwiększoną wytrzymałością na starość.
Skakanie na zbyt krótkiej skakance jest prawie niewykonalne. Zbyt długa
z kolei ciągnie się i zawadza ćwiczącemu. Odpowiednią długość można dobrać bardzo łatwo: wystarczy stanąć na lince złączonymi nogami. Rączki skakanki powinny znajdować się wtedy na wysokości bioder. Koszt dobrego sprzętu jest naprawdę niski i nie ma większego znaczenia, z czego będzie on wykonany. Najważniejsze, by rączki skakanki były wygodne. Linki wykonane z gumy mogą ulegać wyciągnięciu. Natomiast te z rzemienia są właściwie wieczne.
Przystępując do każdego ćwiczenia, należy dowiedzieć się, jak je wzorcowo wykonać. Skakanie na skakance bywa traktowane po macoszemu, bo większość z nas zna to ćwiczenie jeszcze z czasów szkoły podstawowej
i uważa, że nie ma w nim nic, co by można zepsuć. To błąd – złe skoki szybko odpłacą się kontuzją. Podczas skakania na skakance należy utrzymywać prostą postawę, nie pochylać się do tyłu. Obroty powinny być wykonywane nie samymi dłońmi, lecz również nadgarstkami. Łokcie należy trzymać blisko tułowia, natomiast barki pozostawić możliwie w bezruchu.
Najlepiej robić więcej niskich powtórzeń niż mniej wysokich, powolnych skoków. Skakanie wysoko zostaje usprawiedliwione, jeśli w trakcie jednego susa dwukrotnie lub trzykrotnie obrócimy skakankę. W zależności od upragnionego efektu można stosować różne techniki ćwiczeń. Do najpopularniejszych należą: skakanie obunóż, na jedną nogę, na krzyż, na boki oraz ósemki. Ostatnia metoda jest najtrudniejsza, polega na naprzemiennym splataniu i prostowaniu skakanki podczas skoków.
