Ból barku. Zespół bolesnego barku
Zespół ciasnoty podbarkowej jest jedną z najczęstszych dysfunkcji powodujących ból przednio-bocznej części stawu ramiennego. U osób, które wykonują ruchy rękami nad głową w trakcie codziennych czynności, pracy zawodowej czy aktywności ruchowej (np. siatkówka, tenis, pływanie) ryzyko wystąpienia ciasnoty jest większe.
SPIS TREŚCI:
1. Co prowadzi do dysfunkcji stawu ramiennego?
2. Objawy ciasnoty podbarkowej
3. Leczenie i rehabilitacja ciasnoty podbarkowej
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Co prowadzi do dysfunkcji stawu ramiennego?
Mięśnie stożka rotatorów, ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia oraz kaletka podbarkowa znajdują się w przestrzeni ograniczonej od góry przez wyrostek barkowy, więzadło kruczo-barkowe, wyrostek kruczy łopatki oraz staw barkowo-obojczykowy. Od dołu ogranicza ją głowa kości ramiennej wraz z częścią guzka większego. Zmniejszenie przestrzeni podbarkowej powoduje ucisk otaczających ją struktur na ścięgna mięśni oraz kaletkę.
Kluczowym mięśniem jest mięsień nadgrzebieniowy, wspomaga on stabilizację głowy kości ramiennej wbrew jej pociąganiu w górę przez mięsień naramienny. Prawidłowa funkcja mięśni stożka rotatorów (szczególnie mięśnia nadgrzebieniowego) zapewnia centralizację głowy kości ramiennej i w trakcie ruchów nad głową zapewnia odpowiednio dużo miejsca w przestrzeni podbarkowej.
2. Objawy ciasnoty podbarkowej
Typowe objawy omawianej dysfunkcji barku to tkliwość uciskowa nad guzkiem większym kości ramiennej oraz wzdłuż przedniego grzebienia wyrostka barkowego. W trakcie wykonywania odwodzenia, między 60 a 120 stopni, występuje ból.
Zakres ruchomości może być ograniczony w przypadku znacznych podbarkowych zmian zapalnych. Mogą również występować trzeszczenia tkanek miękkich wskutek ich bliznowacenia. Opuszczaniu ramienia może towarzyszyć uczucie blokowania. Dochodzi również do osłabienia odwodzenia barku i rotacji zewnętrznej.
3. Leczenie i rehabilitacja ciasnoty podbarkowej
Początkowym celem procesu rehabilitacji jest złagodzenie dolegliwości bólowych i odzyskanie zakresu ruchu. Na tym etapie warto zastosować okłady z lodu.
Ćwiczenia wzmacniające rozpoczynamy z ramionami przy ciele. Przede wszystkim skupiamy się na wzmocnieniu mięśni stożka rotatorów poprzez wykonywanie rotacji zewnętrznej i wewnętrznej w stawie ramiennym.
Dzięki tym ćwiczeniom zapewnimy odpowiednie warunki pracy dla stawu ramiennego.
Na wczesnym etapie rehabilitacji nie powinniśmy kłaść nacisku na wzmacnianie mięśnia naramiennego, by nie doprowadzić do nieproporcjonalnego rozwoju siły mięśniowej, która spowoduje uniesienie głowy kości ramiennej i zmniejszenie przestrzeni podbarkowej.
Obecnie, w okresie między 3 a 6 miesiącem wszechstronnego
i skoordynowanego leczenia rehabilitacyjnego, u większości pacjentów udaje się osiągnąć maksymalną poprawę. Niepowodzenie leczenia zachowawczego, jego niezadowalający poziom lub stagnacja mogą być wskazaniem do leczenia operacyjnego.
