Złamanie żebra – przyczyny, objawy i leczenie
Złamanie złamaniu nierówne, dlatego w dzisiejszym artykule zajmiemy się popularnym modelem kontuzji, jakim są urazy żeber. Te elastyczne i giętkie kości bardzo często narażone są na liczne niefortunne zdarzenia i wypadki. Warto wiedzieć, czy ich uszkodzenie niesie za sobą poważne następstwa dla zdrowia, o czym więcej w dalszej części artykułu.
SPIS TREŚCI:
1. Przyczyny złamań żeber
2. Objawy i następstwa
3. Diagnostyka oraz leczenie
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Przyczyny złamań żeber
Złamanie żebra stanowi jeden z najczęstszych efektów urazów i innych uszkodzeń w obrębie klatki piersiowej. W większości przypadków do złamania dochodzi na skutek tępego urazu, jak przygniecenie, zmiażdżenie czy upadek z wysokości, a konsekwencją jest nadmierne zapadnięcie żebra do wnętrza klatki. Równie popularne są tzw. złamania kompresyjne, wynikające ze zbyt dużej siły nacisku na struktury kostne, czego rezultatem jest patologiczne wygięcie żebra wypukłą stroną na zewnątrz.
Jednak to nie koniec sytuacji, w których możemy mieć do czynienia
z patologicznym złamaniem żeber. Równie częstym powodem mechanicznego uszkodzenia żeber jest chociażby masaż serca. Niejednokrotnie udzielenie pierwszej pomocy wiąże się z użyciem maksymalnej siły ratownika, w wyniku czego żebra mogą pęknąć.
Innym przykładem przyczyn złamań żebrowych są mechanizmy pośrednie, które wynikają ze zbyt intensywnej pracy mięśni oddechowych. Zbyt silne zaangażowanie tej grupy, która swój punkt przyczepu ma właśnie na powierzchni żeber, może spowodować przerwanie ciągłości elementu kostnego. Przykładem może być silny kaszel lub kichnięcie, które
w niekontrolowany sposób i przy naruszeniu stanu klatki piersiowej doprowadza do pęknięć. Rzadszym, ale wartym wspomnienia modelem patologii są złamania z obciążenia. Można je zauważyć u zawodników dyscyplin drużynowych, w których powtarzane są pewne sekwencje ruchowe, np. piłka ręczna i piłka siatkowa.
2. Objawy i następstwa
Złamanie żebra prowadzi do silnych dolegliwości bólowych podczas oddychania, głównie w momencie wdechu. Uszkodzenie skutkuje jednocześnie ograniczeniem ruchomości fragmentu klatki piersiowej, w obrębie którego doszło do zniszczenia żebra. Zmniejszenie zakresu ruchu jest także wynikiem dolegliwości bólowych.
W przypadku kompresyjnego złamania klatki piersiowej dochodzi do powstania zespołu Perthesa. Zespół ten różni się od choroby o identycznej nazwie, a jego mechanizm polega na rozwoju krwistej wybroczyny w obrębie śluzówek i skóry. Niejednokrotnie efektem zespołu Perthesa jest patologiczne cofnięcie się krwi w obrębie układu żylnego oraz naczyń śródpiersiowych. Zespół Perthesa bardzo często może powodować liczne powikłania neurologiczne (np. udary czy wylewy) lub zmiany w obrębie narządu wzroku (np. odklejenie siatkówki).
3. Diagnostyka oraz leczenie
Podstawowym narzędziem diagnostycznym w przypadku leczenia złamań żeber jest badanie za pomocą promieniowania RTG. Choć zdjęcia są jednym z najbardziej skutecznych badań, niejednokrotnie uraz może zostać przeoczony. W celu powtórnego wykonania pomiaru należy odczekać około czterech dni. Również tomografia komputerowa nie zawsze potrafi w miarodajny i pewny sposób potwierdzić obecność patologii. Dobrym uzupełnieniem tomografii jest coraz częściej spotykana rekonstrukcja anatomiczna, która wykorzystuje technologię 3D. Niemniej jednak najbardziej dokładną metodą diagnostyki jest badanie fizykalne.
Jeżeli chodzi o terapię, złamania żeber należy podzielić na dwa główne modele urazów. Pierwszym z nich są złamania proste, które nie stanowią poważnego zagrożenia życia bądź nie niosą dużych skutków ubocznych dla późniejszej funkcjonalności. W ich przypadku leczenie opiera się w głównej mierze na systematycznej i intensywnej rehabilitacji oddechowej, której celem jest zapobieganie rozwojowi niebezpiecznych chorób, jak niedodma.
Oprócz tego wykorzystuje się leczenie farmakologiczne przy pomocy środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. U osób starszych lub z niewydolnością oddechową zaleca się rozpoczęcie terapii antybiotykami.
Zupełnie inaczej wygląda sytuacja ze złamaniami żebrowymi, które zalicza się do urazów poważnych lub złożonych. W ich przypadku wprowadzenie medycznych analgetyków nie przynosi pożądanego efektu. Głównymi narzędziami terapeutycznymi są tutaj transdermalna elektrostymulacja, czyli terapia z wykorzystaniem prądów typu TENS, przykręgosłupowa blokada nerwów międzyżebrowych, znieczulenia (do- i podopłucnowe) czy zabiegi wykorzystujące lecznicze właściwości zimna i niskiej temperatury. Przypadki chirurgicznego zespalania żeber są bardzo rzadkie, co jest uwarunkowane szybkim tempem regeneracji uszkodzonych kości.
