Niestabilność stawu kolanowego
Uraz jednego lub kilku więzadeł zapewniających stabilność kolana może prowadzić do zaburzeń w zakresie wydolnej stabilności stawowej. Wszelkie skręcenia lub uszkodzenia więzadeł kolanowych zazwyczaj towarzyszą kontuzjom, do których dochodzi wskutek skręcenia lub nadmiernego przeprostu kolana. Oprócz obrzęku i bólu wielu pacjentów skarży się na uczucie rozluźnienia lub uciekania stawu kolanowego w następstwie urazu więzadłowego.
SPIS TREŚCI:
1. Niestabilność stawu kolanowego a urazy łąkotkowe
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Niestabilność stawu kolanowego a urazy łąkotkowe
Istnieje wiele przyczyn zaburzenia stabilności stawu kolanowego, jednak postaram się przedstawić te najważniejsze. Obrzęk stawu kolanowego, zwany także wysiękiem kolana lub potocznie „wodą w kolanie”, może powodować uczucie niestabilnego kolana. Wskutek zwiększenia przestrzeni pomiędzy kością udową, piszczelową i rzepką, staw traci swoją wydolność w zakresie stabilności.
Przyczyny obrzęku stawu kolanowego są wielorakie, począwszy od urazów takich jak uszkodzenia więzadeł, urazy łąkotek, a skończywszy na zwichnięciach rzepki i złamaniach. Infekcje w obrębie stawu kolanowego mogą powodować stan zapalny i obrzęk.
Kolejnym bardzo ważnym czynnikiem powodującym destabilizację kolana są urazy łąkotkowe. Oprócz uczucia niestabilności kolana, mogą one powodować blokowanie stawu w pewnych ruchach, uczucie uciekania kolana oraz ból. Urazy łąkotek są często związane z bezpośrednim urazem ostrym. Bardzo często do tego typu urazów dochodzi w momencie, gdy na kolano znajdujące się w maksymalnej rotacji wewnętrznej lub rotacji zewnętrznej podudzi zadziała siła zginającą lub prostująca staw.
Uszkodzenie łąkotki może nastąpić w wyniku innej kontuzji, ale może być również spowodowane powtarzającymi się mikrourazami. W niektórych przypadkach łąkotka ulega uszkodzeniu w wyniku zbyt głębokiego przysiadu.
Niestabilność rzepki może być przyczyną niestabilności kolana. Istnieje wiele przyczyn niestabilności rzepki takie jak nieprawidłowo ukształtowana kość udowa, kolana koślawe lub często nawracające zwichnięcia prowadzące do wiotkości więzadłowej. Do zwichnięcia rzepki może dojść po skręceniu kolana. Zwichnięcia rzepki są częste u młodych sportowców
i mogą prowadzić do nawracających epizodów niestabilności kolana.
Więzadła poboczne przyśrodkowe (MCL), poboczne boczne (LCL)
i krzyżowe tylne (PCL) – ich leczenie często nie wymaga operacji. Niechirurgiczne zabiegi obejmują wykorzystanie stabilizatorów, okładów
z lodu, leków przeciwzapalnych (NLPZ) i fizykoterapii.
Niektóre urazy więzadeł krzyżowych przednich ACL lub nawracające zwichnięcia stawu kolanowego przez dłuższy czas (ok. 3 miesięcy), niepoddające się leczeniu zachowawczemu, mogą być wskazaniem do operacji. W przypadku zwichnięcia rzepki początkowe, często niechirurgiczne leczenie polega na zastosowaniu okładów z lodem, usztywnienia, leków (NLPZ) i fizykoterapii. Operacja może być konieczna
w niektórych przypadkach.
