Kręcz szyi – co to jest?
Skrzywienie szyi jest zauważalne u coraz większej liczby osób. Ta jednostka chorobowa wynikająca z pierwotnych bądź wtórnych zaburzeń w obrębie mięśni szyi i kręgosłupa powoli zaczyna dotykać szerszej grupy. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat tej choroby, odsyłam do dalszej części artykułu.
SPIS TREŚCI:
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Kręcz szyi jest schorzeniem narządu ruchu wynikającym z jednostronnego zaburzenia mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Choroba ta, nazywana również skrzywieniem szyi, może dotyczyć zarówno prawej, jak i lewej strony ciała. W praktyce klinicznej wyróżnia się kilka podziałów obecnie istniejących kręczów szyjnych. Jeden z podziałów wyróżnia kręcze wrodzone i nabyte, natomiast inny klasyfikuje te schorzenia jako kostno- i mięśniopochodne.
Etiologia kręczu szyjnego jest bezwarunkowo związana z charakterem i rodzajem schorzenia. Większość odnotowanych schorzeń tego typu ma podłoże idiopatyczne. Oznacza to, że ich przyczyny nie są do końca znane. W przypadku wrodzonego kręczu szyjnego o podłożu mięśniowym najczęstszymi przyczynami są urazy okołoporodowe, patologiczne położenie głowy dziecka w łonie matki lub zaburzenie rozwoju naczyń krwionośnych zaopatrujących mięsień, co powoduje jego zwłóknienie. Kostnopochodne skrzywienia szyi rozwijają się natomiast na skutek genetycznych wad kośćca lub w przebiegu choroby Klippla-Feila.
Zupełnie inne są przyczyny nabytego kręczu szyi. W tym modelu patologii bardzo częstym powodem są stany zapalne obejmujące struktury znajdujące się w obrębie szyi (np. migdałki bądź węzły chłonne) lub wyrostek sutkowy. Innymi równie częstymi przyczynami nabytych skrzywień szyi mogą być choroby narządu ruchu, jak dyskopatie czy schorzenia reumatyczne o charakterze zmian zwyrodnieniowych. Uczeni niejednokrotnie wskazują, że kręcz szyjny może być spowodowany wadami wzroku i słuchu, patologiami układu nerwowego, chorobami mięśni i stanami prowadzącymi do zmniejszenia ich napięcia. Wśród przyczyn wymienia się także nagłe ruchy bierne lub czynne szyi i patologiczna postawa ciała. Równie często guzy nowotworowe oraz choroby szpiku mogą skutkować zaburzeniem w obrębie mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego.
Najbardziej charakterystycznym objawem dla kręczu szyjnego jest przede wszystkim nieprawidłowa sylwetka. Nieprawidłowości polegają na patologicznym ustawieniu głowy na bok z równoczesnym jej skręceniem w stronę przeciwną. Wzrok chorego zazwyczaj jest skierowany lekko do góry.
Symptomami współtowarzyszącymi są:
– bóle głowy,
– ból w obrębie szyi,
– bolesny obrzęk mięśni szyi,
– ograniczenie ruchomości głowy i karku,
– patologicznie podwyższone napięcie mięśni karku po stronie kręczu i nadmierne rozciągnięcie po stronie przeciwnej.
Mówiąc o leczeniu kręczu szyi, nie można zapomnieć o prawidłowej diagnostyce tej jednostki chorobowej. W tym przypadku najlepszym badaniem różnicującym tę chorobę z innymi patologiami (mowa tu między innymi o nerwiakowłókniakowatości, ropniu zagardłowym oraz zapaleniu węzłów chłonnych szyi) jest elektromiogram. Zapis EMG wykazuje aktywność elektryczną mięśni w trakcie wykonywania pracy. Równie pomocne mogą okazać się zdjęcia wykonane metodą RTG lub MRI.
Terapia kręczu szyjnego ma na celu nie tylko złagodzenie dolegliwości, ale też znalezienie przyczyny wywołującej ten patologiczny stan. Podstawowym elementem jest przede wszystkim gimnastyka korekcyjna ukierunkowana na rozciąganie nadmiernie napiętych struktur. Jednocześnie warto pamiętać o wzmacnianiu rozciągniętej części szyi, aby uniknąć wystąpienia dysbalansu mięśniowego. Oprócz tego warto zastosować zabiegi fizykalne bazujące na bodźcach cieplnych, które zdetonizują przykurczone mięśnie. Najczęściej stosuje się naświetlania lampą sollux lub bioptron, ciepłe okłady bądź laseroterapię.
W skład postępowania terapeutycznego wchodzą także:
– masaże szyi;
– kinesiotaping (aplikacja detonizacyjna);
– farmakoterapia (leki zmniejszające napięcie mięśniowe, przeciwbólowe lub toksyna botulinowa);
– zaopatrzenie ortopedyczne w postaci szyn i gorsetów warunkujących prawidłowe ustawienie karku.
