Choroba Osgooda-Schlattera
Jak mówi popularne przysłowie, sport to zdrowie. Jednak inne przysłowie mówi, że lepsze jest wrogiem dobrego. W poniższym tekście postaram się nieco przybliżyć temat choroby Osgooda-Schlattera, która jest dość często występującą chorobą narządu ruchu. O mechanizmie jej działania, powiązaniu ze sportem oraz leczeniu dowiecie się z tego artykułu.
SPIS TREŚCI:
1. Czym jest choroba Osgooda-Schlattera?
2. Choroba Osgooda-Schlattera – przyczyny
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Czym jest choroba Osgooda-Schlattera?
Powyższym terminem określa się aseptyczne zapalenie guzowatości kości piszczelowej. Choroba Osgooda-Schlattera zalicza się do dużej grupy patologii określanych jałowymi martwicami kości. Choroba najczęściej jest wykrywana u młodych chłopców, u których nie zakończył się jeszcze wzrost kostny. Zapalenie guzowatości kości piszczelowej może mieć charakter asymetryczny (jednostronny) bądź bilateralny (obejmuje obie kończyny dolne). Czas trwania jest ściśle uzależniony od typu patologii, z jaką się zmagamy. Zwykle wynosi od kilku miesięcy do nawet kilkunastu lat.
W systematyce wyróżnia się trzy główne postaci tej choroby:
– typ I – polega na wewnętrznym uszkodzeniu jądra kostnienia przy zachowaniu ciągłości chrząstki stawowej;
– typ II – dotyczy wewnętrznego uszkodzenia jądra kostnienia z równoczesnym złamaniem chrząstki poza polem przyczepu więzadła rzepki;
– typ III – wewnętrzne uszkodzenie jądra kostnienia towarzyszy złamaniu chrząstki w obrębie pola przyczepu więzadła rzepki.
2. Choroba Osgooda-Schlattera – przyczyny
Etiologia aseptycznego zapalenia guzowatości kości piszczelowej nie jest do końca poznana. Jedną z najczęściej zakładanych przyczyn jest złamanie awulsyjne guzowatości piszczeli. Mianem złamania awulsyjnego określa się taką destrukcję struktury kostnej, która powstała w wyniku nadmiernego przeciążenia konkretnego odcinka ciała. Trudno nie zgodzić się z tą teorią, gdy okazuje się, że najczęściej osobami dotkniętymi tą patologią są młodzi chłopcy.
Jednak choroba dotyczy też innych grup – mowa tu przede wszystkim
o intensywnie trenujących zawodnikach lekkoatletyki oraz piłki nożnej. Oprócz tych dyscyplin bardzo często wymieniane są takie sporty jak balet, gimnastyka, koszykówka, łyżwiarstwo figurowe bądź siatkówka. Przyjmuje się, że każda dyscyplina, w której dochodzi do wyprostu w stawie kolanowym na ponad 40º, może przyczynić się do rozwoju choroby Osgooda-Schlattera. Innymi przyczynami, które prawdopodobnie sprzyjają rozwojowi zapalenia guzowatości kości piszczelowej, są procesy degradacyjne więzadła rzepki, infekcje oraz urazy narządu ruchu.
Choroba Osgooda-Schlattera nie jest zbyt trudna do wykrycia, jednak w celu dokładnego rozpoznania zaleca się wykonanie zdjęcia RTG potwierdzającego jej obecność.
Dlaczego wykrycie nie jest trudne? W dużej mierze obraz kliniczny pacjenta jest zauważalny na podstawie szeregu objawów, do których należą:
– silne dolegliwości bólowe w okolicy guzowatości kości piszczelowej oraz stawu kolanowego, które nasilają się w trakcie wysiłku fizycznego, jak bieganie, skakanie, dłuższy marsz, ale i przy zwykłych czynnościach, np. klękaniu czy prostowaniu kolana;
– nadmierne napięcie mięśni uda, zwłaszcza mięśnia czworogłowego;
– ból w momencie ucisku guzowatości piszczelowej;
– obrzęk oraz zaczerwienienie w okolicy guzowatości;
– wzmożona ciepłota w obrębie miejsca objętego patologią.
Podstawowymi elementami leczenia są ograniczenie aktywności fizycznej oraz przerwa od systematycznych treningów. Ruch oraz wysiłek fizyczny prowadzą do występowania dolegliwości bólowych, a co za tym idzie – do zaostrzenia stanu chorobowego. Ograniczenie ruchu może odbyć się
w sposób samodzielny (czyli po prostu konieczne jest zrezygnowanie ze sportu na jakiś czas) lub przy pomocy zaopatrzenia ortopedycznego. Mogą być to opaski usztywniające, ortezy bądź nawet łuski gipsowe.
W celu złagodzenia dolegliwości bólowych zalecane jest postępowanie fizjoterapeutyczne. W jego skład wchodzi przede wszystkim stretching mięśnia czworogłowego uda, co dodatkowo zwiększy stabilizację objętego patologią stawu kolanowego. Oprócz tego warto pamiętać o fizykoterapii. Mowa tu o przeciwbólowych okładach z lodu, zabiegach z wykorzystaniem ultradźwięków oraz jonoforezie. Ta ostatnia metoda polega na wprowadzeniu do naszego organizmu środków przeciwbólowych przy pomocy prądu stałego. Umożliwia to bezpośrednie oddziaływanie na miejsce zmienione chorobowo.
