Glicyna i jej pochodne
Glicyna to kolejny przedstawiciel grona fundamentalnych aminokwasów organizmów żywych. Biogenny charakter tego związku warunkuje jego istotne znaczenie w sportowej suplementacji. Ponadto bardzo często stanowi jeden ze składników preparatów regeneracyjnych i proanabolicznych. O jego właściwościach oraz najpopularniejszych pochodnych dowiecie się
z poniższego tekstu.
SPIS TREŚCI:
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
Glicyna jest jednym z głównych aminokwasów rozgałęzionych, któremu przypisuje się etykietę standardowej biogennej aminy. Oznacza to, że glicyna wpisuje się do grona aminokwasów o najprostszej i najbardziej podstawowej formule. Związek ten jest neuroprzekaźnikiem pośredniczącym w transporcie informacji z układu nerwowego do aparatu wykonawczego.
Dzięki endogennemu charakterowi glicyna jest substancją, która nie jest narażona na ryzyko niedoboru. Synteza biogennego aminokwasu może odbywać się z bardzo dużej ilości substancji, czego przykładami mogą być cholina, glutamina czy seryna. Co więcej, stanowi aż 7% zawartości cząsteczek białek i przeszło 30% całego aminogramu kolagenu. Bardzo często występuje jako składnik wielu suplementów diety – jak stacki kreatynowe, mieszanki aminokwasowe czy boostery testosteronu. Glicyna rzadko pojawia się w formie samodzielnego preparatu. Dobowa porcja powinna wynosić od 1 do 3 g, z kolei osoby cierpiące na problem z chorobą zwyrodnieniową stawów muszą stosować 10 g w ciągu dnia.
Glicyna bez wątpienia wpływa na prawidłowe funkcjonowanie systemu nerwowego. Ze względu na fakt, że jest neurotransmiterem, skutecznie poprawia jakość naszego snu, usprawnia procesy koncentracji i pamięci oraz niweluje objawy obniżonego samopoczucia. Co więcej, wpływa też na szereg innych procesów w naszym organizmie. Przykładami mogą być: silne działanie antyskurczowe i przeciwzapalne, udział w biosyntezie glukozy
i kreatyny, a także uczestnictwo w produkcji erytrocytów i hemoglobiny.
Jedną z najbardziej popularnych pochodnych glicyny jest N,N,N-trimetyloglicyna, zwana bardzo często betainą. Mimo to wciąż brak sprecyzowanych danych dotyczących konkretnych gramatur preparatu
w sportowej suplementacji. Związek ten jest niezwykle ważny w procesie transformacji homocysteiny w metioninę – aminokwasu siarkowego, który jest odpowiedzialny za reakcje odnowy i regeneracji organizmu. Obecność betainy w suplementach diety może być tłumaczona próbą oddziaływania na procesy endogennej syntezy kreatyny. Bardzo często jest polecana sportowcom w celu nasilenia procesów spalania tkanki tłuszczowej (lipoliza), ochrony komórek przed odwodnieniem czy znacznym usprawnieniem pracy układu krążenia. Zaleca się, aby betaina była przyjmowana w towarzystwie takich związków jak agmatyna, arginina, beta-alanina i kreatyny. Z kolei cholorowodorek betainy jest wykorzystywany w medycynie jako środek do stymulacji syntezy kwasu żołądkowego.
Drugą najczęściej spotykaną pochodną glicyny jest związek określany mianem glikocyjaminy. Substancja ta należy do grona związków guanidynowych i należy do bezpośrednich substratów w czasie endogennej syntezie kreatyny. Co więcej, dodatkowo intensyfikuje działanie suplementów nasilających ten proces – przyjmuje się, że skuteczność wynikająca z wpływu glicyny jest prawie trzykrotna. Suplementacja glikocyjaminą prowadzi do stopniowego wzrostu siły oraz wytrzymałości treningowej przez co pewien czas była stosowana w odżywkach dla sportowców. Niestety długotrwałe stosowanie glikocyjaminy przyczynia się do zwiększenia ilości homocysteiny, co uważa się za jeden z czynników prowadzących do rozwoju miażdżycy. W związku z tym bardzo często zaleca się równoczesne dostarczanie betainy, która skutecznie wykorzysta bogate ilości niepotrzebnej homocysteiny do przemiany w regenerującą metioninę.
Z uwagi na bardzo małą ilość badań na temat glikocyjaminy brak jest rzetelnych danych na temat dokładnych dawek przy jej stosowaniu.
