Zespół ciasnoty podbarkowej
Ze względu na strukturę i wiele pełnionych funkcji staw barkowy jest częścią aparatu ruchu bardzo narażoną na urazy. Stosunkowo często występującym problemem jest zespół ciasnoty podbarkowej, inaczej nazywany cieśnią lub syndromem uwięźnięcia. Na czym dokładnie polega ta choroba i jak sobie z nią radzić?
SPIS TREŚCI:
1. Czym jest przestrzeń podbarkowa?
2. Co to jest zespół ciasnoty podbarkowej?
3. Objawy ciasnoty podbarkowej
4. Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Czym jest przestrzeń podbarkowa?
Przestrzeń podbarkowa to wolna przestrzeń w obrębie stawu barkowego, która jest położona pomiędzy konkretnymi strukturami stawu. Od góry cieśń podbarkowa jest ograniczona przez wyrostek barkowy, więzadło kruczo-barkowe, a także staw barkowo-obojczykowy. Z kolei jej dolna część jest utworzona przez głowę kości ramiennej i towarzyszący jej guzek większy. Warto dodać, że przestrzeń ta nie jest pusta. W jej świetle znajdują się takie struktury jak kaletka podbarkowa, kaletka pierścienia rotatorów oraz ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.
2. Co to jest zespół ciasnoty podbarkowej?
Zespół ciasnoty podbarkowej jest problemem dotyczącym wcześniej wspomnianej przestrzeni. Mowa o nadmiernym zmniejszeniu jej rozmiarów lub zwiększeniu ciśnienia w jej wnętrzu. Efektem tego jest zwiększenie ucisku na kaletki i ścięgna mięśnia dwugłowego. Niekiedy ucisk może być tak duży, że z czasem może prowadzić do zmiażdżenia tych elementów.
Czynników, które mogą doprowadzić do wystąpienia tego zespołu, jest stosunkowo wiele:
– haczykowaty kształt wyrostka barkowego;
– dysbalans mięśniowy wynikający z niesymetrycznego obciążania ciała;
– zmiany morfologiczne w obrębie innych struktur narządu ruchu: więzadła kruczo-barkowego, stawu barkowo-obojczykowego, końca dalszego obojczyka;
– dysfunkcje tkanek miękkich w obrębie mięśni pierścienia rotatorów lub stabilizatorów łopatki na ścianie klatki piersiowej;
– patologiczne procesy o podłożu biochemicznym w obrębie układu immunologicznego;
– zmiany hormonalne;
– niektóre choroby, jak cukrzyca, zaburzenia sercowo-naczyniowe bądź neurologiczne;
– przebyte urazy, kontuzje sportowe, zabiegi chirurgiczne bądź unieruchomienia.
Zespół ciasnoty podbarkowej jest bardzo częstą występującą patologią wśród osób czynnie uprawiających sport, jest powszechna u większości zawodników, którzy wykonują ruch uniesienia ramienia połączony ze zgięciem w przód. Najczęściej wskazywanymi dyscyplinami sprzyjającymi ciasnocie podbarkowej są baseball, pływanie, pchnięcie kulą oraz te wymagające wszelkiego rodzaju impulsywnych ruchów.
3. Objawy ciasnoty podbarkowej
Objawami zespołu cieśni stawu barkowego są przede wszystkim silne dolegliwości bólowe, a także ograniczenie zakresu ruchomości w tym stawie podczas unoszenia ramienia. W przypadku gdy ciasnota oraz ucisk obejmują strukturę stożka rotatorów, bardzo często może dojść do rozwoju stanu zapalnego i obrzęku. Te z kolei przyczyniają się do zmniejszenia zakresu ruchu i pojawienia się bólu, który najczęściej ma tępy charakter.
Ból bardzo często występuje zarówno w trakcie wykonywania jakiejś czynności, jak i po jej zakończeniu. Niektórzy pacjenci informują o występowaniu bólu spoczynkowego – jego obecność zazwyczaj świadczy o naruszeniu ciągłości struktur więzadłowych bądź kostnych w obrębie stawu barkowego. Ból zazwyczaj promieniuje do przedniej części stawu i bocznego fragmentu ramienia.
Gdy ból zaczyna pojawiać się w nocy i uniemożliwia spokojny sen, odnotowuje się wyraźny spadek siły mięśniowej, a tkliwość stawu wyraźnie się zwiększa, oznacza to, że choroba postępuje. Należy jednak nie dopuścić do takiej sytuacji i odpowiednio wcześnie zareagować, by zapobiec progresji schorzenia.
4. Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej
Rozpoznanie zespołu ciasnoty podbarkowej odbywa się dzięki przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem i badaniu fizykalnemu, w trakcie którego specjalista powinien zwrócić uwagę na ruchomość, obrysy stawu, jego wygląd zewnętrzny, a także tkliwość i temperaturę. Obowiązkowo należy przeprowadzić uzupełniające badanie obrazowe, które w 100% potwierdzi obecność tej patologii. Mowa tu o MRI, RTG lub zdjęciu USG.
Podstawowym celem leczenia jest przede wszystkim całkowite zniesienie utrudniających funkcjonowanie dolegliwości bólowych i przywrócenie jak największej sprawności w chorym stawie. Elementy leczenia zachowawczego to najczęściej odpoczynek i unikanie czynności powodujących zaostrzenie objawów. Bardzo dobrym sposobem na pozbycie się nadmiernego napięcia lub obniżenie ciśnienia wewnątrzstawowego jest skorzystanie z usług fizjoterapeuty. Jego zadaniem będzie wzmocnienie struktur pierścienia mięśni rotatorów i rozciągnięcie zbyt napiętych elementów.
W przypadku gdy pomoc fizjoterapeuty i odpoczynek nie przynoszą rezultatów, bardzo często stosowaną metodą jest farmakoterapia z wykorzystaniem leków steroidowych, czyli tzw. blokad. To bardzo silny i skuteczny sposób na zniwelowanie objawów ciasnoty podbarkowej, jednak podczas ich stosowania należy wykonywać zdjęcia USG. Nieprawidłowa iniekcja blokady może doprowadzić do dodatkowego uszkodzenia ścięgna mięśnia dwugłowego. Leki należy wprowadzać dokładnie w 2 mm kaletki podbarkowej.
Jeżeli powyższe metody zawodzą i nie widać znaczącej poprawy, zaleca się przeprowadzenie interwencji chirurgicznej. Leczenie operacyjne ma na celu przede wszystkim zwiększenie ograniczonego miejsca wewnątrz stawu, co na dłużej niweluje dolegliwości bólowe i sprzyja odzyskaniu prawidłowego zakresu ruchu. Bardzo często w trakcie zabiegu artroskopowego w obrębie stawu barkowego lekarz może wykryć inne utajone problemy, jak choroba zwyrodnieniowa, przerwanie ciągłości mięśni kompleksu rotatorów czy stan zapalny ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia.
