Dla utrzymania prawidłowej biomechaniki ciała człowieka niezbędne jest zachowanie prawidłowej równowagi pomiędzy propriocepcją, ruchomością stawów a kontrolą nerwowo-mięśniową. W momencie uszkodzenia więzadła dochodzi do zaburzenia jego funkcji, co w konsekwencji wpływa na zmiany biomechaniki ciała, np. utraty stabilności stawu.

 

SPIS TREŚCI:

1. Konsekwencje utraty stabilności stawowej

2. Wpływ urazu na biomechanikę ciała

3. Sposoby leczenia niestabilności stawowej

 

1 / 4
A jaki Ty masz cel? Nie trać czasu i zacznij już dziś! Skorzystaj z profesjonalnej opieki.
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.

 


1. Konsekwencje utraty stabilności stawowej

U osób dotkniętych urazem w obrębie kończyn dolnych dochodzi dodatkowo do zaburzenia prawidłowego funkcjonowania mięśni szyi, głowy oraz tułowia, co w konsekwencji powoduje zaburzenie kontroli postawy. U tych pacjentów w badaniu objawia się to znacznymi wychyleniami środka ciężkości ciała w przód w płaszczyźnie strzałkowej oraz w płaszczyźnie czołowej.


Można zatem stwierdzić, że uraz więzadłowy w obrębie kończyn dolnych prowadzi do upośledzenia jego funkcji, a w konsekwencji zaburzeniu ulega biomechanika pacjenta (kontrola środka ciężkości).


2. Wpływ urazu na biomechanikę ciała

Więzadła w obrębie stawów kończyn dolnych stanowią bardzo ważny element niezbędny do zachowania prawidłowej biomechaniki ciała człowieka.

 

W przypadku niewydolności któregoś z więzadeł może dochodzić do zaburzeń kontroli środka ciężkości u osób dotkniętych zerwaniem lub naciągnięciem struktur więzadłowych. Fabryka Siły Sklep

 

U takich osób podczas wykonywania różnego rodzaju aktywności fizycznej zaobserwowano nierównomierne obciążanie kończyn dolnych z tendencją do większego obciążania kończyny, która nie była dotknięta urazem.


3. Sposoby leczenia niestabilności stawowej

Opisane powyżej zaburzenia w biomechanice ciała u osoby dotkniętej urazem więzadłowym można korygować m.in. poprzez kinesiotaping.


Po pierwsze, podaje się, że zastosowanie aplikacji stabilizującej staw kolanowy u osób o zmniejszonym czuciu stawowym znacznie poprawia ich zdolność propriocepcji.


Oprócz tego zastosowanie kinesiotapingu u osób, u których stwierdzono znaczne osłabienie mięśnia czworogłowego, spowodowało znaczną poprawę w zakresie wydolności głowy bocznej oraz głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda. Zwiększenie aktywności tych mięśni może mieć pozytywny wpływ na poprawę wydolności stawu kolanowego.


Dodatkowo wykazano znaczną poprawę dynamicznej kontroli postawy po zastosowaniu aplikacji stabilizującej u osób z niewydolnym stawem skokowym. Nie można jednak zapominać o wprowadzeniu odpowiednich ćwiczeń terapeutycznych.


Kiedy osoba dotknięta urazem uzyska bezbolesny zakres ruchu, należy wprowadzić ćwiczenia balansu i kontroli ciała w celu znormalizowania kontroli nerwowo-mięśniowej. W ostatniej fazie rehabilitacji ćwiczenia powinny pomóc pacjentowi powrócić do uprawianego sportu, a działania rehabilitacyjne skupiają się na aktywnościach specyficznych dla danego zawodnika.


Rehabilitację uważa się za zakończoną w momencie, gdy fizjoterapeuta odnotuje, że podczas aktywności sportowej pacjent nie ma objawów bólowych, a staw jest na takim samym poziomie funkcjonalnym jak przed urazem lub bardzo do niego zbliżonym.