Ból barku - uszkodzenie obrąbka stawu barkowego typu slap
Bardzo duża, wręcz nieograniczona liczba ruchów w stawie ramiennym
jest możliwa dzięki jego specyficznej budowie anatomicznej. Duża głowa kości ramiennej tworząca staw z małą panewką umożliwia ekstremalny zakres ruchów, co odbija się niestety na stabilności tego stawu.
SPIS TREŚCI:
1. SLAP – co oznacza to pojęcie?
2. Kogo najczęściej dotyczy ten problem?
Indywidualne planydietetyczne i treningowe
-23 kg
-23 kg
-7 kg
-25 kg
-7 kg
+13 kg
-15 kg
-23 kg
-6 kg
-18 kg
-10 kg
-11 kg
już od 39,99 zł za miesiąc
1. SLAP – co oznacza to pojęcie?
SLAP to skrót od angielskiej nazwy: Superior Labrum Anterior Posterior.
Oznacza on uszkodzenie górnej części obrąbka panewki stawu ramiennego oraz przyczepionego w tej okolicy ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.
2. Kogo najczęściej dotyczy ten problem?
Uraz ten występuje przede wszystkim u sportowców wykonujących rzuty, w 80% przypadków dotyczy miotaczy. Jako przyczynę urazu podaje się działa-nie bezpośredniej siły zewnętrznej na bark, np. uderzenie (17%). Dodatkowo, uraz ten może być wynikiem zadziałania mechanizmu trakcyjnego, czyli np. podczas pociągnięcia ręki. Znaczna większość uszkodzeń barku powstaje na skutek sumowania się mikrouszkodzeń.
Diagnoza jest trudna, gdyż objawy często przypominają inne patologie stawu ramiennego, tj. uszkodzenie mięśni stożka rotatorów czy niestabilność stawu. Tylko 28% przypadków SLAP nie współistnieje z innymi uszkodzeniami (najczęściej towarzyszy mu częściowe uszkodzenie mięśni stożka rotatorów, uszkodzenie Bankarta, artroza stawu barkowo-obojczykowego).
Do charakterystycznych objawów tego urazu należy zaliczyć ból, najczęściej w skrajnym zakresie ruchu, odczucie przeskakiwania, blokowania czy trzeszczenia, a także dolegliwości podczas leżenia
na chorym boku. Często pojawia się przeszywający ból połączony z utratą kontroli kończyny podczas maksymalnej rotacji zewnętrznej połączonej
z odwiedzeniem zwany z angielskiego „dead arm syndrome”. Podejrzenie urazu potwierdza się na podstawie badania rezonansem magnetycznym.
Kierunek leczenia wyznacza się na podstawie typu uszkodzenia.
W większości przypadków leczenie zachowawcze nie daje zadowalających rezultatów i stosowane jest jedynie u osób mało aktywnych. W niewielu przypadkach, szczególnie w uszkodzeniach typu SLAP I, istnieje możliwość wdrożenia leczenia zachowawczego.
Główne zasady leczenia zachowawczego to:
– zaprzestanie aktywności połączone ze stosowaniem leków przeciwzapalnych w celu zmniejszenia bólu;
– przywracanie prawidłowej ruchomości;
– wzmacnianie mięśni stożka rotatorów oraz stabilizatorów łopatki.
U pacjentów aktywnych sportowo po 3 miesiącach stopniowo możemy wprowadzać elementy charakterystyczne dla danej dyscypliny.
Program rehabilitacyjny uzależniony jest głównie od wielkości ingerencji
w mięsień dwugłowy, poszczególne fazy programu zależą w głównej mierze od współuszkodzeń. W przypadku dodatkowych urazów stożka rotatorów lub niestabilności stawu ramiennego dokonuje się ich modyfikacji.
Wyróżniamy cztery etapy rehabilitacji:
– faza ruchu (1–10 dzień);
– faza zaawansowana (2–4 tydzień);
– faza dynamicznego wzmacniania (4–6 tydzień);
– powrót do pełnej aktywności (powyżej 7 tygodni).
Ze względu na złożoność problemu, jakim jest uszkodzenie typu SLAP, leczenie i rehabilitację należy przeprowadzić pod okiem specjalisty.
Nie jest to może bardzo często spotykany uraz, jednak myślę, że warto znać kilka podstawowych informacji na ten temat.
