Ból barku – uszkodzenie obrąbka stawu barkowego typu slap
Bardzo duża, wręcz nieograniczona liczba ruchów w stawie ramiennym
jest możliwa dzięki jego specyficznej budowie anatomicznej. Duża głowa kości ramiennej tworząca staw z małą panewką pozwala na bardzo duży zakres ruchów, co odbija się niestety na stabilności tego stawu.
SPIS TREŚCI:
1. SLAP – co oznacza to pojęcie?
2. Kogo najczęściej dotyczy ten problem?
Indywidualne planydietetyczne i treningowe
-23 kg
-23 kg
-7 kg
-25 kg
-7 kg
+13 kg
-15 kg
-23 kg
-6 kg
-18 kg
-11 kg
już od 39,99 zł za miesiąc
1. SLAP – co oznacza to pojęcie?
SLAP to skrót od angielskiej nazwy superior labrum anterior posterior.
Oznacza uszkodzenie górnej części obrąbka panewki stawu ramiennego oraz przyczepionego w tej okolicy ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.
2. Kogo najczęściej dotyczy ten problem?
Uraz ten występuje przede wszystkim u sportowców wykonujących rzuty, w 80% przypadków dotyczy miotaczy. Jako przyczynę urazu wskazuje się działanie bezpośredniej siły zewnętrznej na bark, np. uderzenie (17%). Dodatkowo uraz ten może być wynikiem działania mechanizmu trakcyjnego, np. podczas pociągnięcia ręki. Znaczna większość uszkodzeń barku powstaje na skutek sumowania się mikrouszkodzeń.
Diagnoza jest trudna, gdyż objawy często przypominają inne patologie stawu ramiennego, np. uszkodzenie mięśni stożka rotatorów czy niestabilność stawu. Tylko 28% przypadków SLAP nie współistnieje z innymi uszkodzeniami (najczęściej towarzyszy mu częściowe uszkodzenie mięśni stożka rotatorów, uszkodzenie Bankarta, artroza stawu barkowo-obojczykowego).
Do charakterystycznych objawów tego urazu należy zaliczyć ból, najczęściej w skrajnym zakresie ruchu, uczucie przeskakiwania, blokowania czy trzeszczenia, a także dolegliwości podczas leżenia na chorym boku. Często pojawia się przeszywający ból połączony z utratą kontroli kończyny podczas maksymalnej rotacji zewnętrznej połączonej z odwiedzeniem. Uraz potwierdza się po wykonaniu rezonansu magnetycznego.
Leczenie zależy od typu uszkodzenia. W większości przypadków leczenie zachowawcze nie daje zadowalających rezultatów i stosowane jest jedynie u osób mało aktywnych. W niewielu przypadkach, szczególnie w przypadku uszkodzeń typu SLAP I, istnieje możliwość wdrożenia leczenia zachowawczego.
Główne zasady leczenia zachowawczego to:
– zaprzestanie aktywności i stosowanie leków przeciwzapalnych w celu zmniejszenia bólu;
– przywracanie prawidłowej ruchomości;
– wzmacnianie mięśni stożka rotatorów i stabilizatorów łopatki.
U pacjentów aktywnych fizycznie po 3 miesiącach stopniowo możemy wprowadzać elementy charakterystyczne dla danej dyscypliny.
Program rehabilitacyjny uzależniony jest głównie od rodzaju ingerencji
w mięsień dwugłowy, poszczególne fazy programu zależą w głównej mierze od współuszkodzeń. W przypadku dodatkowych urazów stożka rotatorów lub niestabilności stawu ramiennego dokonuje się ich modyfikacji.
Wyróżniamy cztery etapy rehabilitacji:
– faza ruchu (1–10 dzień);
– faza zaawansowana (2–4 tydzień);
– faza dynamicznego wzmacniania (4–6 tydzień);
– powrót do pełnej aktywności (powyżej 7 tygodni).
Ze względu na złożoność problemu leczenie i rehabilitację w przypadku uszkodzenia typu SLAP należy przeprowadzić pod okiem specjalisty.
