Przewlekła niestabilność stawu skokowego
Osoby, u których raz doszło do skręcenia stawu skokowego, narażone są na przewlekłą niestabilność stawu skokowego. Jest ona uważana za przewlekłą, jeżeli staw skokowy jest niestabilny w okresie sześciu miesięcy po pierwszym zwichnięciu lub jeśli doszło do ponownego skręcenia kostki
w ciągu sześciu miesięcy od pierwszego incydentu.
SPIS TREŚCI:
1. Niestabilność stawu skokowego – jak do tego dochodzi?
2. Możliwości leczenia niestabilności stawu skokowego
Indywidualne plany
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Niestabilność stawu skokowego – jak do tego dochodzi?
Ten rodzaj niestabilności może się rozwijać, jeśli więzadła stawu skokowego są przeciążone lub uszkodzone i w trakcie procesu ich odbudowy stają się zbyt luźne, co doprowadza do niestabilności mechanicznej. Ciało ma zdolność orientacji przestrzennej w ruchu i w spoczynku określaną jako propriocepcja. Umożliwia to koordynowanie ruchów stawów na drodze nieświadomych odruchów, ich stabilizacji i utrzymania ciała w równowadze.
Proprioreceptory znajdują się w więzadłach, więc jeśli staw skokowy i jego więzadła utracą stabilność, może to prowadzić do zaburzeń propriocepcji
w tym obszarze oraz problemów z koordynacją nerwowo-mięśniową.
2. Możliwości leczenia niestabilności stawu skokowego
Istnieją różne możliwości leczenia przewlekłej niestabilności stawu skokowego. Na pierwszym planie pojawia się leczenie czynnościowe, mające na celu wzmocnienie mięśni otaczających niewydolny staw, dla zapewnienia odpowiedniej stabilności.
Oprócz tego stosuje się trening koordynacji nerwowo-mięśniowej. Jego celem jest poprawa wytrzymałości, stabilności i koordynacji wszystkich struktur związanych ze stawem skokowym.
Badania pokazują, że trening nerwowo-mięśniowy może przyspieszyć poprawę stabilności stawu skokowego i mobilności w ciągu pierwszych kilku tygodni. Ale nie ma wystarczającej liczby badań, by móc powiedzieć, jakie korzyści leczenie to przynosi w dłuższej perspektywie.
Jeśli leczenie zachowawcze nie daje oczekiwanych rezultatów, można rozważyć operację. Jedną z opcji jest skrócenie niewydolnych więzadeł stawu skokowego. Inną opcją jest przeszczep ścięgna z podudzia.
Do tej pory nie przeprowadzono badań, które bezpośrednio porównywałyby efekty leczenia zachowawczego (fizjoterapii) z efektami operacji. Trudno zatem stwierdzić, która metoda jest skuteczniejsza.
Ogólnie rzecz biorąc, obecnie nie jest jasne, czy operacja prowadzi do szybszego przywrócenia wydolności stawowej i regeneracji niż trening siły
i koordynacji w procesie rehabilitacji. Jeśli staw skokowy cechuje się znaczną niestabilnością ze względu na luźne więzadła, operacja może być rozsądnym wyborem.
Niezależnie od tego należy zawsze w pierwszej kolejności podjąć próbę leczenia zachowawczego. Przy odrobinie cierpliwości skręcenie stawu skokowego udaje się wyleczyć.
