Sposób na cukrzycę – kawa?
Picie kawy cieszy się coraz większą popularnością. Większość mediów zaleca picie kawy. Ale czy filiżanka kofeinowego naparu może chronić przed groźnymi chorobami, do których można zaliczyć chociażby cukrzycę typu 2? Poniżej zostały przedstawione właściwości kawy.
SPIS TREŚCI:
1. Kawa w profilaktyce cukrzycy typu 2
2. Picie kawy przez cukrzyków
3. Kiedy kawa szkodzi?
dietetyczne i treningowe już od 42 zł / mies.
1. Kawa w profilaktyce cukrzycy typu 2
Kawa zapobiega zachorowaniu na cukrzycę typu 2. Prawidłowość tę odkryli naukowcy z Narodowego Instytutu Zdrowia w Helsinkach. Badanie trwało aż dwanaście lat. Wzięło w nim udział 6 974 mężczyzn i 7 655 kobiet. Wszyscy uczestnicy eksperymentu byli zdrowi, u nikogo nie wykryto cukrzycy.
Naukowcy obserwowali badanych pod wieloma względami, analizowali wszelkie dostępne dane. W trakcie długich obserwacji na cukrzycę typu 2 zachorowało 381 osób. Okazało się, że u uczestników, którzy pili codziennie kawę, ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 zmniejszyło się aż o 55–79%.
Jak dużo napoju należy pić, żeby uzyskać podobne działanie? Zdania specjalistów są podzielone. Na to pytanie rozsądnie odpowiadają naukowcy z Harvard School of Public Health. W eksperymencie najlepsze wyniki uzyskały osoby, które spożywały około trzech filiżanek kawy dziennie. Badacze uzasadniają, że kluczowe znaczenie ma wpływ kofeinowego napoju na metabolizm cukrów.
Dlaczego picie kawy przez cukrzyków okazuje się dla nich pomocne w walce z chorobą? Otóż kawa to nie tylko napój, który ma smakować, kawa to również bogactwo polifenoli, do których zalicza się m.in. kwas chlorogenowy. Jego zadanie polega m.in. na poprawie wrażliwości insulinowej. Dodatkowo kwas ten osłabia absorpcję glukozy w przewodzie pokarmowym.
Kawa wykazuje również silne właściwości przeciwzapalne. Spożycie kawy obniża w organizmie poziom prozapalnej interleukiny 18, której wysoki poziom uznawany jest za jeden z czynników rozwoju cukrzycy.
Aby korzystać z prozdrowotnych właściwości kawy, do których zalicza się nie tylko pomoc w walce z cukrzycą, ale również profilaktykę miażdżycy, warto zwrócić uwagę na sposób jej parzenia. Kawa parzona, która przygotowywana jest bez użycia filtrów, ma potencjalnie większy wpływ na wzrost poziomu homocysteiny, dlatego też warto wybrać kawę filtrowaną, np. parzoną w ekspresie przelewowym lub ciśnieniowym.
Podobnie jak wiele innych produktów spożywczych kawa ma swoje plusy i minusy. Warto zwrócić uwagę na samo parzenie o którym wspomniano wcześniej. Kawa parzona niefiltrowana może przyczyniać się do wzrostu stężenia homocysteiny, tym samym do wzrostu stężenia cholesterolu LDL.
Dodatkowo w produktach instant takich jak kawa rozpuszczalna może znajdować się wyższy współczynnik ochratoksyny A, wykazującej działanie kancerogenne czy też teratogenne. Produkty te charakteryzują się również wysoką zawartością szczawianów.
Kawy zdecydowanie nie powinny spożywać osoby borykające się z problemami przewodu pokarmowego, ponieważ kawa stymuluje procesy wytwarzania kwasu solnego, działającego drażniąco na błonę śluzową. Dodatkowo picie kawy zmniejsza napięcie dolnego zwieracza przełyku, przez co nasila objawy choroby refluksowej. Kofeinę z pewnością powinny wykluczyć z menu osoby z chorą wątrobą.
Jak widzimy, spożycie kawy niesie za sobą pewne konsekwencje. Jednak wydaje się, że zalety picia kawy przewyższają jej wady.
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
Bibliografia
Dworzański W., Kawa i kofeina – wrogowie czy sprzymierzeńcy kardiologa?, „Kardiologia Polska” 2011, 69(2), 173–176.
Pierzynowska J. et al., Oszacowanie pobrania ochratoksyny A z kawą, „Problemy Higieny i Epidemiologii” 2016, 97(1), 87–90.
Tuomilehto J. et al., Coffee Consumption and Risk of Type 2 Diabetes Mellitus Among Middle-aged Finnish Men and Women, „JAMA” 2009, 1214–1219.
Wierzejska R., Jarosz M., Picie kawy a ryzyko rozwoju cukrzycy typu II. Optymistyczne doniesienia naukowe, „Przegląd Epidemiologiczny” 2012, 66, 509–512.
Żukiewicz-Sobczak W. et al., Wpływ spożycia kawy na organizm człowieka, „Medycyna Ogólna i Nauki o Zdrowiu” 2012, 18(1), 71–76.