Uszkodzenia stawu skokowego
Uszkodzenia stawu skokowego stanowią znaczną część urazów sportowych oraz tych, których doznajemy na co dzień. Najczęściej do urazu dochodzi w trakcie uprawiania sportu, np. siatkówki, koszykówki, piłki nożnej, podczas biegania po nierównym terenie czy tańca. Często udaje się powrócić do optymalnej sprawności, jednak ocenia się, że około 20–40% osób odczuwa przewlekłe objawy takie jak ból czy niestabilność.
SPIS TREŚCI:
1. Staw skokowy – urazy, ich przyczyny i objawy
Określ swój cel treningowy, a my pomożemy Ci go osiągnąć.
1. Staw skokowy – urazy, ich przyczyny i objawy
Najbardziej typowymi mechanizmami uszkodzenia stawu skokowego są zgięcie podeszwowe, inwersja oraz przywiedzenie. Najczęściej dochodzi
do uszkodzenia lub nawet całkowitego przerwania więzadła skokowo-strzałkowego (ATFL) w mechanizmie zgięcia podeszwowego – inwersji.
Urazy stawu skokowego dzielimy na trzy stopnie. Stopień pierwszy polega na naciągnięciu więzadła bez przerwania jego ciągłości i przebiega
z niewielkim obrzękiem lub tkliwością uciskową. Funkcja stawu zwykle
nie jest zaburzona i nie ma objawów niestabilności.
W przypadku stopnia drugiego dochodzi do częściowego naderwania więzadła, czemu towarzyszą umiarkowany obrzęk i tkliwość uciskowa. Występuje również pewna utrata funkcji stawu oraz pojawia się niewielka niestabilność.
Stopień trzeci uszkodzenia – ciężki uraz – polega na całkowitym przerwaniu więzadeł piętowo-strzałkowego (CFL) oraz skokowo-strzałkowego przedniego (ATFL).
Urazowi towarzyszą masywny obrzęk, wybroczyny oraz tkliwość uciskowa.
W tym wypadku mamy do czynienia z niestabilnością stawu, dodatkowo nie jest możliwe przeniesienia ciężaru ciała na tę kończynę.
Rozpoznanie polega na fizykalnym badaniu niestabilności stawowej. Dodatkowo ocenia się obrzęk i tkliwość uciskową. Często wykorzystuje
się badanie USG w celu dokładniejszego zbadania stanu tkanek okołostawowych. Dodatkowo w niektórych przypadkach wykonuje
się badanie RTG, aby wykluczyć złamanie kostki przyśrodkowej
i kostki bocznej, kości skokowej i piątej kości śródstopia.
Po pierwsze – leczenie urazów stawu skokowego opiera się na rehabilitacji czynnościowej zamiast unieruchamiania w gipsie. Pozwala to na wcześniejszy powrót do pracy i aktywności fizycznej, ponadto zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań w postaci niestabilności stawowej, bólu, sztywności czy osłabienia mięśni.
Po drugie – bezpośrednio po wystąpieniu urazu w fazie ostrej należy wprowadzić działania zgodne z metodą P.R.I.C.E. Ich celem jest zmniejszenie krwawienia, obrzęku, odczynu zapalnego i bólu. W fazie podostrej, czyli po ustąpieniu stanu ostrego, działania mają na celu zmniejszenie obrzęku, stanu zapalnego i bólu.
Dodatkowo w tym okresie przeprowadza się inicjację pewnych kontrolowanych ruchów, wzmacniania i kontrolowanego obciążania.
W tym czasie należy zachować szczególną ostrożność, gdyż nadmierne rozciągnięcie uszkodzonych już więzadeł może spowodować ich wygojenie
w niefizjologicznym rozciągnięciu, co w konsekwencji doprowadzi do destabilizacji stawu.
I po trzecie – w fazie zasadniczej rehabilitacji należy wdrożyć ćwiczenia poprawiające siłę, wytrzymałość, równowagę i propriocepcję. Na tym etapie, w okresie mniej więcej trzech tygodni od momentu urazu, kontrolowane rozciąganie tkanek okołostawowych oraz czynne ruchy sprzyjają poprawie elastyczności i wytrzymałości uszkodzonych struktur.
Należy również uwzględnić działania związane z profilaktyką miejsca dotkniętego urazem. Stabilność stawu skokowego zapewniają mięśnie strzałkowe (długi i krótki) oraz mięsień piszczelowy tylny, zginacz długi palców i zginacz długi palucha, dlatego wzmocnienie oraz poprawa wydolności wyżej wymienionych mięśni poprawi stabilność stawu, w którym struktury więzadłowe zostały nadwyrężone i obniżyła się ich wydolność.
W przypadku urazu zawsze należy zasięgnąć porady specjalisty.
Dzięki temu szybciej wrócimy do zdrowia, a co najważniejsze – unikniemy uciążliwych dolegliwości, które moglibyśmy odczuwać nawet latami.
